جوجه بغلی

برنارد شبیه پرنده‌های معمولی نیست، بال‌های او خیلی‌خیلی بلند هستند و او با این بال‌های بلند نمی‌تواند پرواز کند. برنارد مدام با خودش فکر می‌کند بال‌هایش به چه دردی می‌خورند؟ اما وقتی که با اورانگوتان غمگین و غم‌زده آشنا می‌شود، نکته‌ی عجیبی را درباره‌ی خودش کشف می‌کند... مجله‌ی پابلیشرز دیلی :پیام کتاب بسیار ساده و آشنا است. مهربانی و فداکاری کلید دوست‌یابی است. مجله‌ی اسکول لایبری ژورنال :در تصاویر آبرنگی آدامسون می‌بینیم که برنارد یک کروکودیل غلغلکی را بغل می‌کند، محکم یک خرگوش خوشحال را در آغوش گرفته یا با صبروحوصله در یک جلسه‌ی مشاوره به دردودل‌های خفاش گوش می‌دهد. سرانجام، جوجه بغلی متوجه می‌شود که با تکیه بر دوستان و پرندگان دیگر می‌تواند به قله‌های رفیع و بلند برسد. این داستان دلچسب با صمیمیت و طنز روایت شده است. خوانندگان می‌گویند: 1) این کتاب درباره‌ی اهدافی است که با وجود سخت‌کوشی و تلاش فرد به نتیجه‌ی دلخواه نمی‌رسند و ارزش خود را به‌کلی از دست می‌دهند یا فراموش می‌شوند، باید این نکته را پذیرفت که ما در هر کاری الزاما خوب نیستیم و تلاش برای کشف استعداد خودمان، بسیار سودمند‌تر از پافشاری و استقامت بر کاری است که توانایی آن را نداریم. کودکان در نهایت به این نتیجه می‌رسند که در کاری که استعداد و توانایی آن را دارند عملکرد بهتری خواهند داشت، این موضوع بسیار حائز اهمیت است. ویژگی متمایز جوجه باعث شد که او از جامعه‌ی پرندگان فراتر برود (جایی که اصلا او را به حساب نمی‌آوردند). این کتاب خیلی مختصر و مفید، برای گروه هدف خاصی نوشته شده است، ما به این مدل داستان‌ها بیشتر نیاز داریم. 2) جوجه بغلی داستان پرنده‌ای است که نمی‌تواند پرواز کند چون بال‌های او بسیار بلند هستند. این تفاوت برای او و همه‌ی اطرافیان او به یک مزیت بدل می‌شود. من از خرید این کتاب بسیار راضی هستم. 3) داستان درباره‌ی‌ پرنده‌‌ای است که برخلاف اطرافیانش نمی‌تواند پرواز کند و هیچ دوستی هم ندارد، مدام به این فکر می‌کند که او به چه دردی می‌خورد؟ او مثل همه‌ی ما به‌دنبال معنی زندگی می‌گردد و بعد از آشنایی و همدردی با یک حیوان دیگر، رسالت خودش را در زندگی پیدا می‌کند. جد آدامسون ، خالق این اثر، نویسنده و تصویرگر کتاب‌مصور کودکان است. از او کتاب‌های بسیاری چاپ شده است. جد همچنین به‌عنوان کاریکاتوریست، تصویرگر فیلم‌نامه‌ی مصور و آهنگساز فعالیت می‌کند. نوشته: مریم عظیمی